20km van Brussel & Belman Triathlon

 

Weer een stap verder! De loopstijl en conditie blijven groeien! Af en toe duiken er ook nog eens problemen op. (recent blaren aan de buitenkant van mijn voeten door wrijving met vibrams..) Maar algemeen gaat het lopen als maar vlotter en zo kan ik ook langzaamaan het tempo opdrijven. En dat levert mooie resultaten op! De 20km van Brussel verliep vlot, 1u52 lang ambiance en samen over de meet! Een leuke ervaring en toffe sfeer! Met dank aan Garmin voor de super organisatie en aan Simon en Nele om met mij mee te lopen! 🙂

En ja, ook de eerste kwarttriatlon van het seizoen zit erop! Het ontbreekt me duidelijk aan snelheid voor het kortere werk. In het zwemmen en fietsen kan ik dat nog wel even forceren maar lopen blijft steeds de grootste uitdaging in triatlon, de zwakste schakel en dat valt meteen op.. Ik ben als 3de overall uit het water gestrompeld en als eerste dame van de fiets gestapt, maar dat liedje duurde niet lang.. na wat gepruts met die vibrams in de transitie, werd ik, na een paar 100m al voorbij gelopen door Gaby Andres. Uiteindelijk gestrand op een vierde plaats.. Ik heb me enorm geërgerd aan het tijdverlies in transitie tussen fietsen en lopen. Na een uur fietsen waren mijn tenen gevoelloos en koud en om dan ’teen voor teen’ alles op zijn plaats te krijgen in de Vibrams.. Wie heeft dat systeem in godsnaam uitgevonden?! Een simpele bescherming zonder die tenen – gewoon zoals een sok – was veel makkelijker geweest! Voor de volledige triatlon maakt dit weinig verschil maar voor kortere wedstrijden moet ik toch nog een oplossing zien te vinden. Ik zou graag gewoon zonder schoenen of iets dergelijks lopen, zeker op de sprint of kwart triatlons, maar dat mag dan weer niet.. Vreemde regels in de triatlon, maar goed we blijven creatief en gaan op zoek naar een andere oplossing. Ik heb al iets op het oog. Wordt vervolgd dus..!

En ondertussen werk ik verder richting full distance! De Hispaman.. daar zal ik na 180km fietsen en 3000hm blij zijn, als het even duurt om vibrams of iets anders aan mijn voeten te krijgen…

Ondertussen wordt natuurlijk ook aan fiets en zwemconditie gewerkt. Het fietsen zit volledig op schema, begin deze maand ‘3Ballons’ gereden als training, en begin juli ‘La Marmotte’ als kers op de taart. Het zwemmen komt de komende maanden ook volop aan bod met de nodige openwater wedstrijden als training. Lang leve de zomer!

 

Even later..

Bijna een jaar voorbij.. en ondertussen al heel wat ‘barefoot’- ervaring rijker!

Ik heb al vast één heel belangrijke les geleerd: een blog bijhouden is niks voor mij. Ik deel alle ervaring heel graag, maar om dit hier allemaal zonder dt fouten en foute zinsconstructies bij te houden.. Om alles mooi overzichtelijk uit te typen zonder iets te vergeten, op regelmatige basis.. Dat lukt me dus niet, in een poging de perfecte samenvatting online te posten, blijf ik uitstellen, en dan zijn we plots april 2019..

Ondertussen liep ik eind augustus 2018 de halve triathlon in Chantilly op vibrams uit, goed voor een 6de plaats. En in oktober volgde de Amphiman LD (swimrun 21km) in Boom waar ik op een derde plaats eindigde. Het lopen blijft een uitdaging, vooral de langere afstanden. Mijn voeten zijn veel sterker geworden, proprioceptie is niet te vergelijken  met wat het was! Maar het blijft vermoeiend en vraagt een constante aandacht voor techniek. Wie graag ook met barefoot running start, wees gewaarschuwd! Het is echt een volledig nieuwe start waarbij je ‘luie, verwende voeten’ een serieuze wake-up call krijgen. Als je dit proces overhaast dan heb je sowieso blessures! Geef je lichaam de tijd om hieraan aan te passen, en je wordt beloond met een nieuwe loopervaring! Ik had er wel baat bij (nog steeds) om deze overgang te ondersteunen met extra core-stability. Maar je merkt hoe dan ook een enorme verbetering op vlak van heup stabilisatoren. Het gevoel in je voeten en reactie van je lichaam hierop is enorm. Je voeten en tenen worden veel beweeglijker en sterker en reageren op alles. Ipv samengeperste tenen in veel te zachte schoenen krijgen je heel gevoelige receptoren die bij de minste oneffenheid of verandering in ondergrond reageren en voor een aanpassing in houding zorgen. Sinds de overgang naar barefoot running, heb ik geen enkele keer mijn voet omgeslagen! Niet tijdens het lopen en zelfs niet meer in de vrije tijd (met die beperkende schoenen aan) Dat klinkt misschien onbenullig maar na operatie, breuk tgv fibulakop en herhaaldelijk gescheurde ligamenten, sla ik gemiddeld 1x per maand mijn voet om. Ik droeg dan ook (tot vorig jaar) een external brace tijdens het lopen om dit te voorkomen. Maar het probleem verlegde zich dan naar de momenten waarop ik de brace niet droeg..

Ik zet nog wel eens mijn voet verkeerd of zie een putje of oneffenheid te laat. Maar enerzijds zijn mijn voeten veel sterker, anderzijds: de reactie komt onmiddelijk en wordt niet tegengehouden door een dikke, zachte schoenzool, die een tijdige reactie onmogelijk maakt. Barefoot running blijft dus een absolute aanrader maar het vraagt veel tijd en geduld! Dit hoeft ook geen volledige overgang te zijn, af en toe eens blootvoets trainen, training in los zand.. Het kan allemaal al veel bijdragen tot een betere loopstijl en sterkere voeten. Maar ook dit ‘af en toe’ blootvoets trainen, vraagt een even geleidelijke en voorzichtige opbouw! Probeer ook zoveel mogelijk echt blootvoets te starten, de vibrams zijn een goede aanvulling. Maar om de techniek goed te krijgen en blessures te voorkomen. start je best zonder enige bescherming op een weinig aangename ondergrond (grind paden zijn nog het best) zo start je automatisch heel traag en heel voorzichtig!

Volgende uitdaging: Hispaman Xtreme triathlon op 28september 2019!

In voorbereiding een aantal kwartjes en halve (terug Chantilly en misschien ook de 111 in Jabbeke) De afgelopen maanden waren iets te druk, het was even zoeken naar wat evenwicht. Met de keuze voor deze volledige triatlon heb ik terug een doel voor ogen, de focus is er terug en het lopen wordt terug langzaam opgebouwd. Op 19mei staat alvast de 20km van Brussel op het programma! Op weg naar een nieuw avontuur!


 

1,2,3,4,5,6,7eeeven, zo gaat het goed..

Het testen kan beginnen! Twee paar nieuwe schoenen in huis..

2verschillende modellen dus: Merrell Bare Access Flex en Vibram Five Fingers, beiden ‘zero drop’. Maar de ene schoen is net iets toegankelijker dan de andere.. Ideaal om zo geleidelijk aan over te stappen (dacht ik). Merrell biedt nog een stuk steun en comfort, dus dit leek de ideale start en kennismaking. En dan beginnen we er aan: langzaam aan  opbouwen in het wandelen met voldoende rust tussenin.. Tot 1uur wandelen en langer lukt zonder problemen.. Gelijktijdig herneem ik ook terug de core-stability training en enkel stabilisatie als ondersteuning. Na een aantal lange wandelingen, start ik met het inbouwen van heel korte stukjes lopen op rustig tempo (telkens slechts een paar 100m)

 

Merrell Bare Access Flex:

Dit zijn in één woord: ‘comfortabele schoenen’, ik draag ze nu regelmatig overdag, gewoon in huis zelfs. Ze zitten makkelijk. Het voordeel is ook dat ze er niet ‘vreemd’ uitzien, zoals de five fingers, en niemand zit dus naar je voeten te staren als je ze aanhebt tijdens het winkelen. Wat mij wel stoort aan deze schoen is de zool. Deze is wat gevormd naar je voet (geen hiel, wel verhoging ter hoogte van voetboog.) De verhoging van voetboog doet het geheel wat aanvoelen als een ‘steun’zool. Hoe past dit binnen bare foot running? Er is weinig ruimte voor eigen invulling, je voet wordt zo’n beetje in de goeie richting ‘geduwd’. Niet echt behulpzaam bij het ontwikkelen van een eigen, nieuwe loopstijl en een sterke, stabiele voet..

Vibram Five Fingers:

Five fingers.. A different story.. De eerste dagen droeg ik deze enkel in huis of in de tuin om wat te wennen aan het gevoel. En het vraagt wat tijd.. m’n voeten zijn constant in beweging, op zoek naar de beste positie.. Ik verander continu van houding. Na een eerste, lange wandeling heb ik ’s avonds zelfs wat last van lichte krampen in beide voeten. En bovendien ook stijve kuiten! Maar het went en vooral, het voelt goed! De tenen zitten apart verpakt en hierdoor ga ik ze makkelijker iets verder uiteen spreiden. Een goed gevoel, alsof ik een lang verloren  controle terugkrijg! Meer gevoel, meer contact, meer stabiliteit.. na lang twijfelen beslis is om meteen met deze schoenen ook het lopen op te bouwen. Het voelt beter aan tijdens de korte testloopjes! Een eerste training is alvast een succes! Slechts 3.7km waarvan de helft gelopen maar het gaat vlot, geen last van gewrichten, geen spierpijn… Off road voelt dit perfect aan, op de baan iets minder.  Barefoot running op de weg lijkt mij in eerste instantie niet aangewezen, maar misschien vraagt dit nog wat meer tijd.. Voorlopig loop ik enkel off road.

Het wordt in elk geval nog wat zoeken naar een goede nieuwe techniek! Maar de eerste ‘wandelfase’ verliep in elk geval goed! Vanaf nu geen wandelingen meer maar ‘start to run’. En ik neem vanaf nu een fervent voorstander van barefoot running en expert ter zake mee op pad.

 

 

 

 

Barefoot running

 

 

 

 

 

 

 

Na 6weken revalidatie (polsbreuk) keek ik enorm uit naar de Amphiman swimrun (34km lopen- 4km zwemmen) op 5mei! De voorbereiding was alles behalve perfect (enkel voorzichtige looptrainingen met gips & core-stability, zwemmen was niet mogelijk tot de week ervoor) maar goed, dat telt dan voor meer avontuur en een iets grotere uitdaging!

En de Amphiman is op zich al een hele uitdaging natuurlijk: met zijn twee vertrekken en aankomen: samen lopen en zwemmen in ijskoud water, water in, water uit.. De herinneringen aan deze competitie kwamen terug de laatste weken. Een verademing in het aanbod duursport wedstrijden in België! Eén van de weinige wedstrijden waar, samenwerken en elkaar helpen, op de voorgrond staan. Een goeie organisatie, geen hoge prijzen of opgeklopte sfeer, gewoon atleten  onder elkaar, en dat staat garant voor een aangename sfeer, een gevarieerd deelnemersveld en een mooie wedstrijd midden in de natuur. Lac de l’eau d’heure is dan ook een prachtige locatie en het zonnetje deed er nog een schepje bovenop!

Alles verliep volgens plan in aanloop naar de wedstrijd: een testje de donderdagavond in de blaarmeersen, bevestigde dat de polsbreuk mooi genezen was en dat de aangename watertemperaturen uitnodigen tot het zwemmen van toptijden! Dat komt goed!

Maar het zou te mooi zijn zeker? Op vrijdag moest de auto naar de keuring, de dag voor de wedstrijd. Een lang uitgesteld bezoekje, aangezien ik zelf geen auto kon rijden de laatste 6weken en het is ook zo leuk hé uren lang aanschuiven voor de jaarlijkse 10min controle en extra kosten..

Maar goed, daar gaan we dan. Ik draai de sleutel in t slot van de deur en hup, pees over.. Plots wil die duim niks meer doen, en het wordt dus een bezoekje richting spoed in plaats.. maar geen nood, evenzeer goed voor uren lang aanschuiven en wachten.. Het verdict: Extensor pees in duim afgescheurd. De pees was natuurlijk al beschadigd door de val 6weken geleden. Oeps, dat hadden ze even over het hoofd gezien.. Maar goed, voor elk probleem een oplossing hé. ‘We kunnen dit oplossen met een peestranslantatie’, zei de dokter.  ‘Dit moet wel zo snel mogelijk gebeuren. Maandagochtend operatie en dan een kleine drie maanden revalidatie.’. Drie maanden revalidatie?? Dat had ik verkeerd begrepen, niet? Nee?

Ik zie de hele zomer in duigen vallen, en mijn werk erbovenop. Eén grote hoop miserie, en papierwerk en nog meer miserie.. Alsof ik het allemaal even wil vergeten, denk ik bij mezelf: misschien kan ik de Amphiman uit de brand slepen? Misschien kan ik die wedstrijd morgen toch doen? Eerste en laatste wedstrijd dit seizoen? Ik herhaal mijn vraag luidop, ik durf bijna niet, maar toch..: kan ik zwemmen en lopen morgen? Ik kan mijn duim vasttapen.. De dokter lacht (en verklaart me waarschijnlijk gek) en antwoordt: ‘ja, van mij mag je meedoen, je kan nu niet veel meer fout doen’.

Een magere troost misschien, maar zaterdag 5 mei 2018 was een zalig mooie, lange dag. Perfect weer en een perfecte wedstrijd samen met Janne, mooi teamwerk, goed voor een mooie tweede plaats! Een herinnering om te koesteren.


 

En ondertussen kan ik elke dag dromen van de Amphiman 2018, maar sport is -na de operatie vorige maandag- herleidt tot: een Netflix ‘bench watching’ competitie , of: met zoveel mogelijk gerief – in 1 hand – van de supermarkt naar huis sukkelen, stofzuigen met linker hand, deuren sluiten zonder pezen te scheuren,..

De grenzen zijn echter snel bereikt en de verveling slaat toe.. Tijd voor actie, tijd voor een nieuwe uitdaging, een nieuw avontuur! Maar ‘wat’ natuurlijk, als lezen, tv-kijken, pc werk,.. zowat de enige mogelijkheden zijn? Zelfs een nieuw breiwerk is geen optie.

Wat dan wel? Ik denk al lang na over een omschakeling naar barefoot running maar tijdens de wedstrijd op 5mei kwam er iemand voorbij gevlogen in de typische ‘fivefingers’. Janne riep: ‘kijk, dat moet wel makkelijk zijn voor het zwemmen! ‘  (bij een swimrun moet je afwisselend zwemmen en lopen, alles gaat mee in t water en tijdens t lopen..) en het beeld bleef zo’n beetje hangen, samen met het idee.. Dat moet zalig zijn om een swimrun zo te kunnen lopen! Nog meer vrijheid! Ook tijdens het zwemmen lijkt het me makkelijker: geen zware schoenen  die vol water rond je voeten hangen.. En je kan er misschien zelfs zwemvliezen over aan doen, een maat of twee groter dan..

Na wat extra opzoekingswerk en info via verschillende kanalen valt de beslissing: dit wil ik uittesten, en dit is het uitgelezen moment, let’s go for it! Ik kan momenteel enkel wandelen. Het ideale moment dus om te starten en langzaamaan terug op te bouwen met zero drop schoenen , en vervolgens de five fingers..

De schoenen heb ik al, de goesting om eraan te beginnen ook, en bij deze ook een forum om alle ervaringen met jullie te delen, here we go! Wie er aan denkt om dit ook uit te testen of gewoon interesse heeft in de bevindingen, ik hou jullie op de hoogte!