Categorie: Barefoot Running Experiment

Het testen kan beginnen! Twee paar nieuwe schoenen in huis..

2verschillende modellen dus: Merrell Bare Access Flex en Vibram Five Fingers, beiden ‘zero drop’. Maar de ene schoen is net iets toegankelijker dan de andere.. Ideaal om zo geleidelijk aan over te stappen (dacht ik). Merrell biedt nog een stuk steun en comfort, dus dit leek de ideale start en kennismaking. En dan beginnen we er aan: langzaam aan  opbouwen in het wandelen met voldoende rust tussenin.. Tot 1uur wandelen en langer lukt zonder problemen.. Gelijktijdig herneem ik ook terug de core-stability training en enkel stabilisatie als ondersteuning. Na een aantal lange wandelingen, start ik met het inbouwen van heel korte stukjes lopen op rustig tempo (telkens slechts een paar 100m)

 

Merrell Bare Access Flex:

Dit zijn in één woord: ‘comfortabele schoenen’, ik draag ze nu regelmatig overdag, gewoon in huis zelfs. Ze zitten makkelijk. Het voordeel is ook dat ze er niet ‘vreemd’ uitzien, zoals de five fingers, en niemand zit dus naar je voeten te staren als je ze aanhebt tijdens het winkelen. Wat mij wel stoort aan deze schoen is de zool. Deze is wat gevormd naar je voet (geen hiel, wel verhoging ter hoogte van voetboog.) De verhoging van voetboog doet het geheel wat aanvoelen als een ‘steun’zool. Hoe past dit binnen bare foot running? Er is weinig ruimte voor eigen invulling, je voet wordt zo’n beetje in de goeie richting ‘geduwd’. Niet echt behulpzaam bij het ontwikkelen van een eigen, nieuwe loopstijl en een sterke, stabiele voet..

Vibram Five Fingers:

Five fingers.. A different story.. De eerste dagen droeg ik deze enkel in huis of in de tuin om wat te wennen aan het gevoel. En het vraagt wat tijd.. m’n voeten zijn constant in beweging, op zoek naar de beste positie.. Ik verander continu van houding. Na een eerste, lange wandeling heb ik ’s avonds zelfs wat last van lichte krampen in beide voeten. En bovendien ook stijve kuiten! Maar het went en vooral, het voelt goed! De tenen zitten apart verpakt en hierdoor ga ik ze makkelijker iets verder uiteen spreiden. Een goed gevoel, alsof ik een lang verloren  controle terugkrijg! Meer gevoel, meer contact, meer stabiliteit.. na lang twijfelen beslis is om meteen met deze schoenen ook het lopen op te bouwen. Het voelt beter aan tijdens de korte testloopjes! Een eerste training is alvast een succes! Slechts 3.7km waarvan de helft gelopen maar het gaat vlot, geen last van gewrichten, geen spierpijn… Off road voelt dit perfect aan, op de baan iets minder.  Barefoot running op de weg lijkt mij in eerste instantie niet aangewezen, maar misschien vraagt dit nog wat meer tijd.. Voorlopig loop ik enkel off road.

Het wordt in elk geval nog wat zoeken naar een goede nieuwe techniek! Maar de eerste ‘wandelfase’ verliep in elk geval goed! Vanaf nu geen wandelingen meer maar ‘start to run’. En ik neem vanaf nu een fervent voorstander van barefoot running en expert ter zake mee op pad.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Na 6weken revalidatie (polsbreuk) keek ik enorm uit naar de Amphiman swimrun (34km lopen- 4km zwemmen) op 5mei! De voorbereiding was alles behalve perfect (enkel voorzichtige looptrainingen met gips & core-stability, zwemmen was niet mogelijk tot de week ervoor) maar goed, dat telt dan voor meer avontuur en een iets grotere uitdaging!

En de Amphiman is op zich al een hele uitdaging natuurlijk: met zijn twee vertrekken en aankomen: samen lopen en zwemmen in ijskoud water, water in, water uit.. De herinneringen aan deze competitie kwamen terug de laatste weken. Een verademing in het aanbod duursport wedstrijden in België! Eén van de weinige wedstrijden waar, samenwerken en elkaar helpen, op de voorgrond staan. Een goeie organisatie, geen hoge prijzen of opgeklopte sfeer, gewoon atleten  onder elkaar, en dat staat garant voor een aangename sfeer, een gevarieerd deelnemersveld en een mooie wedstrijd midden in de natuur. Lac de l’eau d’heure is dan ook een prachtige locatie en het zonnetje deed er nog een schepje bovenop!

Alles verliep volgens plan in aanloop naar de wedstrijd: een testje de donderdagavond in de blaarmeersen, bevestigde dat de polsbreuk mooi genezen was en dat de aangename watertemperaturen uitnodigen tot het zwemmen van toptijden! Dat komt goed!

Maar het zou te mooi zijn zeker? Op vrijdag moest de auto naar de keuring, de dag voor de wedstrijd. Een lang uitgesteld bezoekje, aangezien ik zelf geen auto kon rijden de laatste 6weken en het is ook zo leuk hé uren lang aanschuiven voor de jaarlijkse 10min controle en extra kosten..

Maar goed, daar gaan we dan. Ik draai de sleutel in t slot van de deur en hup, pees over.. Plots wil die duim niks meer doen, en het wordt dus een bezoekje richting spoed in plaats.. maar geen nood, evenzeer goed voor uren lang aanschuiven en wachten.. Het verdict: Extensor pees in duim afgescheurd. De pees was natuurlijk al beschadigd door de val 6weken geleden. Oeps, dat hadden ze even over het hoofd gezien.. Maar goed, voor elk probleem een oplossing hé. ‘We kunnen dit oplossen met een peestranslantatie’, zei de dokter.  ‘Dit moet wel zo snel mogelijk gebeuren. Maandagochtend operatie en dan een kleine drie maanden revalidatie.’. Drie maanden revalidatie?? Dat had ik verkeerd begrepen, niet? Nee?

Ik zie de hele zomer in duigen vallen, en mijn werk erbovenop. Eén grote hoop miserie, en papierwerk en nog meer miserie.. Alsof ik het allemaal even wil vergeten, denk ik bij mezelf: misschien kan ik de Amphiman uit de brand slepen? Misschien kan ik die wedstrijd morgen toch doen? Eerste en laatste wedstrijd dit seizoen? Ik herhaal mijn vraag luidop, ik durf bijna niet, maar toch..: kan ik zwemmen en lopen morgen? Ik kan mijn duim vasttapen.. De dokter lacht (en verklaart me waarschijnlijk gek) en antwoordt: ‘ja, van mij mag je meedoen, je kan nu niet veel meer fout doen’.

Een magere troost misschien, maar zaterdag 5 mei 2018 was een zalig mooie, lange dag. Perfect weer en een perfecte wedstrijd samen met Janne, mooi teamwerk, goed voor een mooie tweede plaats! Een herinnering om te koesteren.

 

En ondertussen kan ik elke dag dromen van de Amphiman 2018, maar sport is -na de operatie vorige maandag- herleidt tot: een Netflix ‘bench watching’ competitie , of: met zoveel mogelijk gerief – in 1 hand – van de supermarkt naar huis sukkelen, stofzuigen met linker hand, deuren sluiten zonder pezen te scheuren,..

De grenzen zijn echter snel bereikt en de verveling slaat toe.. Tijd voor actie, tijd voor een nieuwe uitdaging, een nieuw avontuur! Maar ‘wat’ natuurlijk, als lezen, tv-kijken, pc werk,.. zowat de enige mogelijkheden zijn? Zelfs een nieuw breiwerk is geen optie.

Wat dan wel? Ik denk al lang na over een omschakeling naar barefoot running maar tijdens de wedstrijd op 5mei kwam er iemand voorbij gevlogen in de typische ‘fivefingers’. Janne riep: ‘kijk, dat moet wel makkelijk zijn voor het zwemmen! ‘  (bij een swimrun moet je afwisselend zwemmen en lopen, alles gaat mee in t water en tijdens t lopen..) en het beeld bleef zo’n beetje hangen, samen met het idee.. Dat moet zalig zijn om een swimrun zo te kunnen lopen! Nog meer vrijheid! Ook tijdens het zwemmen lijkt het me makkelijker: geen zware schoenen  die vol water rond je voeten hangen.. En je kan er misschien zelfs zwemvliezen over aan doen, een maat of twee groter dan..

Na wat extra opzoekingswerk en info via verschillende kanalen valt de beslissing: dit wil ik uittesten, en dit is het uitgelezen moment, let’s go for it! Ik kan momenteel enkel wandelen. Het ideale moment dus om te starten en langzaamaan terug op te bouwen met zero drop schoenen , en vervolgens de five fingers..

De schoenen heb ik al, de goesting om eraan te beginnen ook, en bij deze ook een forum om alle ervaringen met jullie te delen, here we go! Wie er aan denkt om dit ook uit te testen of gewoon interesse heeft in de bevindingen, ik hou jullie op de hoogte!